Toen ik -op zoek naar iets te doen voor een tiener die daar alleen is- binnenstapte in de toeristische dienst van zowat het laatste dorp aan zee, Sint-Idesbald, was het eerste dat mij in het oog sprong (Na de folder van één of ander aquarium natuurlijk dat wel verdacht veel aandacht kreeg, maar dat terzijde.), Was een folder met de titel "Elsschot en de zee".
"Victory is mine"dacht ik.
Dus ik snel naar de folder en kijk waarover hij juist handelt; een tentoonstelling, een voorstelling, een stichting... ?
Maar neen, een Elsschotweek met allerlei activiteiten in oostende (waarvan Sint-Idesbald deelgemeente is én op wandelafstand voor mij!)
Maar plots leek het alsof er iemand aan mijn kraag trok en zei : " Ho, ho jongen... dacht je nu echt dat het zó mooi zou zijn?". Inderdaad, de domper op de feestvreugde, de datum : de week was afgelopen drie dagen voor ik aankwam.
Dan maar snel het foldertje doorgekeken.
Helaas stonden er buiten 3 foto's en alweer de zelfde biografie niet veel in, alleen dat elsschot een villa had gehad in Sint-Idesbald.
Dan maar de hulp inroepen van de ambtenaar van dienst dacht ik, nog steeds wel vrij teleurgesteld. En het beterde er niet op...
Op de vraag :"goededag mevrouw, ik ben Simon Suijkerbuijk en ik ben bezig aan het samenstellen van een werk en een blog over Willem Ellschot en ik zag hier een foldertje liggen, heeft u misschien nog wat meer informatie over zijn band met dit dorp?"
Haar antwoord luidde :" Joa, dad'é ne scriver e ziekers?" en toen ik zei dat er in het foldertje stonde dat hij hier een villa had gehad nam ze een kaartje en zei:" Kween et ni'n ,mo da zoalle ton ìn de Wellem Elsschotloane zin".
Dus ik vertrok...
na 20 minuten gewandeld te hebben zag ik het bordje dat de "Willem Elsschotlaan" aanduidde, ik verhoogde mijn tempo een beetje...
Ik ging ervanuit dat ik het huis wel zou vinden dus ik liep speurend en kijkend naar details de straat helemaal door... en terug... en nog een keer... , tot een man die zijn auto aan het wassen was mij vroeg of ik iets zocht.
"Ja meneer, eigenlijk zoek ik het huis van Willem Elsschot"
"Da goa j'ier ni vin'n , de Willem Elsschotlaan is mo 20 joar gele'e helegd, mo je moe is bij 't rusthus hoan kiken, kpeis dater doar arhes in de buurt doar iet van es."
De man duide het rusthuis ( zowat 5 kilometer verder) op mijn kaartje aan en ik vertrok.
Daar aangekomen wist weer iedereen dat het daar zeker niet was, maar misschien dáár!
Zo werd ik 4 keer rondgestuurd en heb ik heel Sint-Idesbald en een deel van Koksijde gezien.
Dan stel ik mij de vraag:
Hoe durft een dorp zich stad van elsschot te noemen als zijn huis ondertussen platgegooid is, niemand meer weet dan een dat er een willem Elsschotlaan is en zelfs de ambtenaar die daarvoor bevoegd is geen antwoord kan geven , zich stad van Elsschot noemen?!
Mijn conclusie:
Iedereen wil Elsschot, Iedereen kent Elsschot, iedereen heeft ooit elsschot (moeten) lezen.
Maar niemand weet iets over Elsschot...
"zunt" zeggen wij dan!
7 november 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)
